Paweł Łubkowski: Droga

Nie było, nie ma i nie będzie dwóch takich samych osób na świecie. Jest jednak coś, co wszystkich nas w naszej odmienności i wyjątkowości łączy – droga.

Łubkowski zaprasza do podjęcia wyzwania wejścia w przestrzeń, którą aranżuje i nasyca treściami, symbolami i wrażeniami, które są mu najbliższe. Choć jest to jego osobista i naznaczona własnym doświadczeniem droga, ma ona jednak spory potencjał bycia uniwersalną, dla każdego. Od widza ostatecznie zależy, czy podąży nią z ciekawości poznania jej meandrów i ścieżek, czy przyjmie konsekwencje decyzji, poszukiwania lub pozostania w miejscu satysfakcjonującym, w którym odnajduje część siebie. Na kolejnych etapach tej drogi może poczuć się raz spokojnie i bezpiecznie, innym razem być niepokojonym poruszającym ładunkiem znaczeń, jakie ta przestrzeń niesie, co w niej spotykamy. Droga, do której przebycia zaprasza nas Łubkowski, daje nam szanse przyjrzenia się sobie, skonfrontowania się z własnymi wyborami, ale też przeżycia z namysłem czasu poświęconego na jej przebycie. Czas jest bowiem także istotnym elementem stworzonego dla nas przez artystę doświadczenia. Czas i jego upływanie, przemijanie człowieka i konfrontacja tego procesu z wzrastającą młodością. Dwuznaczne mocowanie się tego, co młode i nowe, z tym, co stare. Misja czułej opieki nad wzrostem nowego, którego uroda i świeżość stoi w kontraście, ale i uwypukla szlachetne oznaki starości i zużycia. W pracach Łubkowskiego widzimy szukanie balansu między korzystaniem i budowaniem na tym, co przeszłe, z wewnętrzną koniecznością podążania własną drogą.

Twórczość Łubkowskiego jest złożona. Ma w sobie zagadkę i zadanie, namysł nad mistrzami sztuki współczesnej, szacunek do estetycznego wymiaru sztuki, ale i rys konceptualnych poszukiwań. Ta sztuka jest wyzwaniem, niepokoi i daje ukojenie równocześnie. Wprowadza nas w emocje twórcy, ale daje szerokie pole do przejrzenia się w nich, jak i odnalezienia, wypracowania własnych, unikatowych przeżyć.