Scena Robocza Fest: Czarny to mój szczęśliwy kolor

Czarny kolor to przestrzeń marzeń i wyobrażeń. Czarny kolor to pokój z dzieciństwa, w którym odbywały się pierwsze pokazy tańca. Czarny kolor to peleryna, maska i tarcza. Czarny kolor to ciało w kryzysie zdrowia psychicznego. Czarny kolor to rozwarstwianie i rozbrajanie. Czarny kolor to wdech i wydech.

Jaką rolę w procesie integracji ciała ma oddech? Podstawowa funkcja organizmu, o której często zapominamy – w przeciwieństwie do delfinów, u których oddech jest świadomy – może być drogą do wyzwalania się z systemu opresji, odzyskiwania ciała i rozpoznawania manifestowanych w nim emocji.

Spektakl Michała Przybyły i Marcina Miętusa porusza zagadnienie dezintegracji ciała, stanowiącego archiwum gestów i emocji. Jak ująć własne doświadczenia za pomocą ruchu? Czy taniec może być świadectwem przemiany? Czarny to mój szczęśliwy kolor opowiada o możliwości. O przyzwoleniu sobie na świadome podejmowanie decyzji, wynikających z głębi ciała, na przekór zewnętrznym ramom i formatom – ciasnym, ograniczającym, budzącym wątpliwości. To niekończący się proces obnażania i transformacji, w którym ciało performera staje się podmiotem, dążącym do pełnej integracji, samoakceptacji oraz odkrywania na nowo swojego potencjału.

Chciałbym rozszczelnić temat utraconej ekspresji w wyniku depresji. Bazując na prywatnych doświadczeniach pracy w teatrze i na scenie tańca, konkursach i audycjach, doświadczeniach związanych z przymusem ciągłego udowadniania talentu i wszechstronności, spróbuję nazwać emocje, jakie mogą towarzyszyć performerom w momencie oceniania ich przez osoby, które mają władzę i decydują o ich przyszłości. Przybliżę sytuacje zagnieżdżonych w ciele sytuacji opresji, manipulacji oraz kwestionowania moich umiejętności i wartości, które pogłębiały poczucie porażki i bycia niewystarczającym. Spróbuję poprzez własne praktyki ruchowe i sceniczne ucieleśnić stany generowane przez takie sytuacje i potraktować je jako bazę do choreograficznych rozważań, w których ciała funkcjonują jednocześnie jako podmiot i jako przedmiot. Chciałbym aby ten spektakl stał się głosem w pewnym stopniu reprezentatywnym dla wielu osób nie tylko ze środowiska teatru i tańca, aby nakreślił wizję przyszłości, w której wszystkie osoby doświadczające kryzysu zdrowia psychicznego będą mieć odwagę mówić o tym głośno. – Michał Przybyła

Spektakl jest rozwinięciem rezydencji artystycznej w Instytucie im. J. Grotowskiego, która miała miejsce w marcu 2022 roku.

koncepcja, choreografia, wykonanie: Michał Przybyła
tekst: Marcin Miętus
muzyka: Przemek Degórski

kostium: Mateusz Bidziński

reżyseria światła: Krystian Szymczak

produkcja: Michał Przybyła & Dominika Mądry, Scena Robocza, Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie

partnerzy: Teatr Studio w Warszawie, Centrum Pendulum w Poznaniu, Teatr Nowy w Poznaniu sponsorzy: Cenega S.A.