Praktyka malarska Joanny Woś to zbiór wyrazistych, figuratywnych motywów łączących w sobie wątki autobiograficzne ze śladami autoironii, oscylujących wokół kobiecego i męskiego ciała, seksualności, oplecionych w stylistykę surrealizmu i symbolik historycznych. Artystka korzysta z malarstwa jako wymownego, ekspresywnego medium reprezentującego ludzkie doświadczenia. Nieskrępowany ton obrazów Woś często opisuje momenty, w których zostaje ono bezpardonowo obnażone – z wrogą intencją, pasją lub wszystkim tym, co znajduje się pomiędzy. Wyraźna gradacja – od horroru do przyjemności – jest silnie obecna w obrazach artystki. W jej wczesnych pracach znikały granice pomiędzy egzystencjalnym lękiem i ludzkim komfortem – Woś praktykowała skok w podświadomość w celu refleksji nad tym, co wyparte, wstydliwe, traumatyczne, sięgając do groteskowej, często obscenicznej stylistyki. Zmieniającym i rozwijającym się narracjom obrazów Joanny Woś, nieprzerwanie towarzyszy poczucie osobliwej niejednoznaczności – napędzanego lękiem i niepokojem snu.